زندگی بایدکرد
زندگی بایدکرد
پاک وجاویدان از
جرعه ی یک رنگی
باده ی عشق وسرور
وشجاعت که به اندازه ی متراژ زمین تابه خدامی خواهی...
زندگی بایدکرد
پاک وجاویدان از
جرعه ی یک رنگی
باده ی عشق وسرور
وشجاعت که به اندازه ی متراژ زمین تابه خدامی خواهی
زندگی باید کرد
درمیان گل ها
که درون هرگل
نیشکی آمادست
که به طعم عسل است
تاکه احساس کنی دردش را
مگس زردتلف کرده حیات خود را
درپس ثانیه ها
وتو آرام به چشمان خدا می نگری
وبه پلک چپی از نور که چشمک زده است
زندگی بایدکرد
گاهی آن نیش شود تیغ بلا
وبه جای آن درد
سری از نور که باید بدهی باعطشی از گل ها
زندگی باید کرد
پای نهری پر آب
وتو آرام بیفتی به زمین
ودر اندیشه ی این غم باشی
که دو دستانت را
که حقیرش دانی
در ره عشق به سالار شهیدان دادی
زندگی بایدکرد
العطش باید گفت
ودرآن هنگامی
که به یاد حرم و اهل خیامش هستی
جانکی باید داد
در ره عشق خدا
زندگی یعنی این
مرگ راخوب در آغوش بگیر
این صدایی است که از سوی خدامی آید:
« ای نسیم سحری
عشق را جاربزن
وتو ای قبر به زیبایی یک تخت لطیف
بدنش را بی سر
به ملاقات امامان شهیدش آور
به ملاقات همان مرد که نورانی بود
و"قمر"نام نهادند بر او »
آه این شعرچه پراحساس است...
وصدافسوس که ظرف منه بی دل نتوان
جور این شعرکشد
زندگی باید کرد
چه باسر وچه بی سر فقط از بابت او
اوهمان یار,همان عشق,همان نور,خدا...
شعر از" نوای بی نوا "
