غزل چاه کنعان

ماه مصرم، در حجاب چاه کنعان مانده‌ام- 
شمع خورشیدم، نهان در زیر دامان مانده‌ام- 
از عزیزان هیچ‌کس خوابی برای من ندید- 
گر چه عمری شد که چون یوسف به زندان مانده‌ام- 
هیچ‌کس از بی‌سرانجامی نمی‌خواند مرا- 
نامهٔ در رخنهٔ دیوار نسیان مانده‌ام- 
نیستم نومید از تشریف سبز نوبهار- 
گرچه چون نخل خزان، از برگ عریان مانده‌ام- 
هر نفس در کوچه‌ای جولان حیرت می‌زند- 
در سرانجام غبار خویش حیران مانده‌ام...- 
گر چه در دنیا مرا بی‌اختیار آورده‌اند- 
منفعل از خویش، چون ناخوانده مهمان مانده‌ام- 
بهر رم کردن چو آهو راست می‌سازم نفس- 
ساده‌لوح آن کس که پندارد ز جولان مانده‌ام- 
می‌رساند بال و پر از خوشه صائب دانه‌ام- 
در ضمیر خاک اگر یک چند پنهان مانده‌ام...- 

(صائب تبریزی)